Od Rosalie cd. Laury

一  No dobra, może źle to ujęłam. Prawie każdy z nas kogoś stracił. 一 zapomniałam o rękach, które wciąż mi się trzęsły, mimo połknięcia leków. Wlepiałam tylko wzrok w dziewczynkę.
Mój umysł się wyłączył, w momencie, gdy ponownie miałam sięgnąć po pudełeczko.
   Zamiast tabletek w mojej dłoni znalazł  się nóż [Miał być pistolet, ale to by głupio brzmiało; pistolet Desert Eagle, a tu jest Klan Desert Eagles no i... tsa...] 
一 Rose? 一  dobiegł do mnie głos Rutgera, jednak nie dałam po sobie znać, że go usłyszałam.
一  Rosalie, uspokój się...
一  Nie podchodź, dla własnego bezpieczeństwa. 一  syknęłam przez zęby, po czym już całkowicie nad sobą nie panowałam.
Słyszałam tylko przytłumione głosy, a w moim umyśle panowała ciemność.

🐺🐺🐺

 Mamo? Co się dzieje? 

                      Dlaczego... Dlaczego we mnie celujesz?

                                                                                  Mamusiu? 

                                                                                              Nie chcesz tego, prawda?

                                                                                                                Wszystko ci wybaczę...

Przepraszam, słoneczko...

                                         To ja powinnam...

                                                                   Nie ty...

                                                                              Przepraszam...

🐺🐺🐺

Ciemność. Tak bardzo miałam ochotę jeszcze spać, a jednak nie mogłam. 

Czułam, że ktoś trzyma moją dłoń. Zerknęłam na Rutgera. 

一  Dzięki. 一  szepnęłam. 一  Zrobiłam coś komuś? 

一  Nie. 一  uśmiechnął się smutno. 一   Czyli nie pamiętasz, co się działo?

一   Nope.

一   A często takie ataki ci się zdarzają?

一   Rzadko... Zazwyczaj leki pomagają. 

Nic nie odpowiedział czy nie zapytał. Zerknął na godzinę na ekranie swojego telefonu.

一   Powinienem być na koncercie... 一    mruknął.

一    No to leć! Dobrze się czuję. 一  strąciłam jego rękę z uśmiechem.

< Laura? >