Kiwnęłam głową.
– Boję się o Corrinne... Bo... Ona mnie stamtąd wyrwała... I... Ścigali nas... Zawróciła. Jak oni coś jej zrobią? Coś bardzo, bardzo złego?
– Nie zrobią... Jest za mocnym ogniwem, więc na pewno nie będą chcieli jej zabić...– odpowiedział. Jego głos był pewny. Muszę mu zaufać pod tym względem, bo jest już zapewne bardzo długo w szeregach ścigających.
– Mam taką nadzieję. – wzdrygnęłam się.
– Dobra! Chcesz nauczyć się z powrotem zmienić w człowieka? – wypalił ni stąd ni zowąd.
Kiwnęłam głową.
– No więc...
***
Siedziałam samotnie w domu Xerxesa. Jego samego nie było, bowiem musiał coś tam załatwić. No i nie zniknął na kilka godzin.
Który budynek znowu bombardują czy ilu nadprzyrodzonych właśnie rozstrzelali?
Czy ja kiedyś też będę musiała strzelać do przedstawicieli mojego dawnego "gatunku"?
– Kiedyś- na pewno. Bo będą chcieli mnie zabić. – mruknęłam do siebie.
Kevin próbował nauczyć mnie przemiany w człowieka, ale... Coś mi nie wychodziło. Więc sam musiał przemienić mnie za pomocą jakieś tam swojej mocy.
Więc siedziałam tak przed telewizorem, obkręcając różowe włosy wokół palca.
Głupoty... - fukałam w myślach co parę sekund, przełączając kanały.
Zatrzymałam się dopiero na wydaniu wiadomości.
Nudy... Nic. Żadnych ataków ani nic.
No to co? Jakieś anime może...?
Z uśmieszkiem odpaliłam ulubiony tytuł.
Jakoś w połowie sezonu, do mieszkania wbił właściciel.
– Dobry. Jak było? – zapytałam, nie odrywając wzroku od Tomoe i Yukiji.
Cisza.
Wzruszyłam ramionami. Mieć go gdzieś, anime ważniejsze!
Zaczynam rozumieć, czemu Corrinne tak się jarała tym yokai. Ale i tak wolę Mizukiego i Kuramę!
– Co to za por–
– To. Jest. Anime. – przerwałam mu, zanim dokończył.
Prychnął.
– Tomoe jako dzieciak jest słodkiiiii.– pisnęłam nagle.
– Bo ja wiem? Niezbyt.– odezwał się.
Zmroziłam go wzrokiem.
– Gdyby była tu Corri, oberwałbyś właśnie w ryj. – zaśmiałam się, a widząc jego pytającą minę, wyjaśniłam – To jej ulubiona postać.
< Kevin? 😏>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz