– Akurat na ten temat nie muszą mnie uczyć. – zrobiłam lenny face'a. – Swoją drogą, jakim cudem zawędrowałeś na Boku no Pico? Czyżbyś był... – zaczęłam swój wywód na temat tego anime.
– Nie! Nie jestem! – stanowczo zaprzeczył, nim cokolwiek powiedziałam.
Wzruszyłam ramionami.
– Zwalałeś sobie do ruchomych obrazów? – zachichotałam, jedząc powoli swoje lody. – To anime jest akurat strasznie nudne.
– Noo... Pewnie ty widziałaś coś takiego, ale bez cenzury...
Z dziwnym uśmiechem kiwnęłam głową.
– I jeszcze powiedz, że próbowałaś tego w prawdziwym życiu.
Mój potwierdzający jego słowa uśmiech sprawił, że odsunął się od stołu.
– Kogo ja trzymam w domu...
– Czego się spodziewałeś po dzieciakach, które spędziły parę lat w ośrodku?
– A co, opiekunki was tam molestowały?
– Nieee, co ty. Mieliśmy tam też opiekunów.
Nachylił się nade mną.
– Ty mówisz poważnie?
Zrobiłam lenny face'a.
– Ja w twoim wieku nawet o takich rzeczach nie myślałem. Myślałem o wiele gorszych rzeczach..
– I co? Spełniłeś je?
Zawiesił się na chwilę, jakby nad czymś rozmyślał.
– Czyli załóżmy, że jeżeli bym cię dzisiaj w nocy przeleciał, to ciebie by to nie wzruszyło?
Prychnęłam.
– Tą propozycję kieruj w stronę Corrinne.
– A zabezpieczaliście się chociaż? Możesz mieć jakiegoś HIFA czy coś... Chyba wolałbym nie ryzykować...
Chociaż na zewnątrz się uśmiechałam, w środku trzęsłam się od nadmiaru złych wspomnień. Wciąż nie rozumiem, czemu Corrinne się tak poświęciła. Jakby to co się z nią stanie, było jej wtedy obojętne. Cholerny zboczeniec.
– A bo ja wiem? Do mnie nie takie pytania, byłam zmuszona by na to patrzeć, ale koniecznie próbowałam zamykać oczy.
– I właśnie dlatego posiadanie jednego oka jest piękne!
Kiedy jesteś ofiarą, nawet brak oka ci nie pomoże...
– Jesteś pewna, że nie potrzebujesz jakiegoś psychologa, czy coś? - miał nieco poważniejszy ton.
– Nie. Ja nie. Tobie by się psychiatra przydał, jak już jesteśmy przy tym temacie.
< Kevin? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz